Φαντάσου ενα μωρό να κάνει τα πρώτα του βήματα και να μαθαίνει να περπατά. Δεν είναι εύκολο στην αρχή, αλλά είναι φυσιολογικό ότι θα είναι μία ικανότητα που το παιδί θα αποκτήσει με το πέρασμα του χρόνου. Είμαι σχεδόν σίγουρη, πως το παιδί αισθάνεται την επιθυμία να συνεχίσει να το κάνει, ανεξάρτητα από τα εμπόδια που μπορεί να εμφανιστούν μπροστά του, είναι ο τρόπος του να εξερευνήσει τον κόσμο!
Έτσι βλέπω τις καταδύσεις. Ανεξάρτητα από το πόσο διαφορετικό μπορεί να μοιάζει, να καλύπτεις το σώμα σου με πολλαπλά στρώματα εξοπλισμού, είναι σαν να γίνονται όλα ένα με εσένα και ξαφνικά δεν μπορείς να θυμηθείς πώς ένιωθες δίχως αυτά. Σαν ένα μωρό που μεγάλωσε και πλέον κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο, με υποσυνείδητη αρμονία.
Η πρώτη μου υποβρύχια αναπνοή με έκανε να νιώσω σαν να επέστρεψα στο σπίτι μου, σαν ένα όνειρο που δεν έφυγε ποτέ, ήταν απλώς κρυμμένο- κρυμμένο μέσα στις καθημερινές ρουτίνες, τις πιέσεις και το άγχος της καθημερινής ζωής. Τα λόγια μοιάζουν πολύ φτωχά στη προσπάθεια να περιγράψει κανείς αυτό το συναίσθημα. Το αίσθημα ότι ξαφνικά έχεις πρόσβαση σε έναν εντελώς νέο κόσμο, με χρώματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσες να δείς και την υδρόβια ζωή να ζωγραφίζει τον κύκλου της ζωής τόσο καθαρά…
Όταν βρίσκομαι υποβρυχίως, όλα γίνονται πιο ζωντανά. Τα καθημερινά προβλήματα δεν σε ακολουθούν κάτω από την επιφάνεια, δεν ανήκουν εκεί. Το μόνο που νιώθεις είναι να είσαι παρών, παρατηρείς το σώμα σου, το μυαλό σου και συνειδητοποιείς το προνόμιο που έχεις ώντας κομμάτι αυτού του κόσμου. Ξαφνικά επιστρέφεις σπίτι, στον πυρήνα σου, ως μέρος του ζωικού βασιλείου. Είναι σαν ο ωκεανός να ανοίγει τα χέρια του και να σε αγκαλιάζει, σαν να βρήκε το χαμένο εδω και χρόνια του παιδί, δίχως να χάνει στιγμή απο το να σε κάνει να αισθάνεσαι πως σε αναζητούσε, κ’ότι εκεί ανήκεις. Σαν μία σχέση εξίσου αρμονική με αυτή του γονέα-παιδιού, που τρυπώνει στην καρδιά σου και ξυπνά όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανέγγιχτης ψυχής, αγνή και περίεργη να εξερευνήσει. Νιώθεις ευγνώμων για κάθε δευτερόλεπτο που περνάς μεσ’την ομορφιά του, έχοντας επίγνωση του συνεχούς σεβασμού που γεννιέται μέσα σου για το περιβάλλον που σε περιτρυγιρίζει.
Η θάλασσα δεν έκρυψε ποτέ την ομορφιά της, ήταν πάντα εκεί, δοτική, για τη χαρείς. Ευτυχώς για εμάς, ορισμένοι αποφάσισαν να μην αναπαφθούν στο να παρατηρούν μονο μια υπέροχη θέα στο ηλιοβασίλεμα, κάνοντας ενα περίπατο στην ακτογραμμή ή μια βόλτα με βάρκα. Όχι, η θάλασσα τους κάλεσε και εκείνοι αποφάσισαν να απαντήσουν, κάθε φορά που έκαναν ένα γιγάντιο βήμα από ένα σκάφος, αφότου πρώτα κοίταξαν από την άκρη της και δεν μπόρεσαν να αρνηθούν πως έβλεπαν την ψυχή τους να τους καλεί από τα βάθη του απέραντου όμορφου γαλάζιου.
Βουτάω γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ πια να ζω ως άνθρωπος μισός. Είτε άφησα μέρος της ψυχής μου εκεί κάτω τη πρώτη στιγμή που βούτηξα, είτε το βρήκα .. Ένα μέρος μου ζει στη θάλασσα, κολυμπώντας σε κοπάδια απο πολύχρωμα ψάρια, κρυμμένα σε κοραλλιογενείς υφάλους, κάτω από σπηλιές, παντοτινά κινούμενη σαν τα ρεύματα .
«Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να χάσει την όχθη».
André Paul Guillaume Gide
Guest Author: Ελπίδα-Τερέζα Χόνδρου
